Hallo mensen, en welkom terug bij Fallacious Each Time. Vandaag ben ik blij om terug te keren naar Anne van Inexperienced Gables, na veel te lang weg te zijn geweest van onze vroegrijpe jonge heldin en haar fantasierijke avonturen. In de tijd sinds ons laatste bezoek ben ik blijven genieten van zoveel mogelijk Takahata, waarbij ik zowel latere Ghibli-films als Toei Doga-klassiekers als Horus vertoonde, maar er gaat niets boven zijn prachtige, meditatieve televisiewerk. De producties van World Masterpiece Theatre blijven een uniek hoogtepunt in de anime-geschiedenis, en Takahata zal waarschijnlijk altijd een van mijn favoriete regisseurs blijven.
Hoe dan ook, het is heerlijk om terug te zijn, en het lijkt erop dat we qua productie weer een stevige aflevering tegemoet gaan. World Masterpiece Theatre en Miyazaki/Takahata-steunpilaar Seiji Okuda is weer bezig met storyboards, waarbij het ontbreken van een duidelijk toegewezen regisseur me opnieuw doet vermoeden dat dit een aflevering zal zijn die nauw aansluit bij Takahata’s visie op het verhaal. En hoewel scenarioschrijver Kaizo Kamiyama relatief ongetest is, maak ik me niet echt zorgen; De dialoog van Anne zingt omdat een groot deel ervan rechtstreeks uit de roman van LM Montgomery is overgenomen, een development die naar verwachting met fantastische resultaten zal doorzetten. Wie had gedacht dat het nauwkeurig aanpassen van klassieke romans zou resulteren in superieure anime-drama’s? Maar laten we niet te kortzichtig worden over The Common State Of Issues, need we hebben een programma om naar te kijken. Op naar Inexperienced Gables!
Aflevering 14
Omdat het alweer anderhalf jaar geleden is sinds onze laatste bezichtiging, voelt deze charmante opening des te meer aan als een groet van een oude bekende. Anne is een toevluchtsoord zoals weinig andere producties, een hoogtepunt in termen van de ambities en esthetiek van het medium, en toch is het zo’n zachte, uitnodigende ervaring. Ik geniet van veel anime uit het leven, maar hun moderne incarnaties worden vaak onhandig opgezadeld met verwachtingen die voortkomen uit het insulaire veronderstelde publiek van moderne anime. Anne of Inexperienced Gables is een verhaal voor iedereen, en de karakters en dramatische prioriteiten ervan zijn sterker
Zo’n sterke, specifieke sfeer ook in de seizoenen van deze opening. Als type van New England voelt veel van deze beelden voor mij inherent nostalgisch aan, en doet denken aan het soort pastorale en winterse schilderijen van rond de eeuwwisseling die vaak huizen en etablissementen in New England sieren. Het zijn twee tijdcapsules in één, het trotse tijdperk van de productie en de esthetische toetsstenen van de interne wereld die elk op hun eigen manier opwarmen
‘Een storm in de schooltheepot.’ Natuurlijk is er maar één aflevering nodig voordat Anne scholastische onheil begint aan te wakkeren
Na de vroege verlegenheid van meneer Phillips, werkt Anne exhausting om haar studie in te halen, en nu nemen we drie weken later contact met haar op
“Ze was als de uitgedroogde grond en absorbeerde het regenwater gretig en snel.” Is het niet leuk als reveals stem en lyriek in hun dialoog hebben? Het is misschien wel een van de grootste beperkingen van moderne anime, die zo vaak verwikkeld raakt in de ‘blinde die de blinde leidt’-beperkingen van het schrijven van lichte romans. Om een groot schrijver te worden, is het noodzakelijk om breed te lezen, buiten je favoriete style te lezen, de klassiekers te lezen, ook al voelen ze als huiswerk – speciaal als ze zin hebben in huiswerk, need dat geeft aan dat je nog niet genoeg hebt gelezen om de schoonheid van taal ten volle te waarderen omwille van de taal zelf, en niet alleen als vector voor de plotgebeurtenissen die je wilt overbrengen. Anime zit boordevol geweldige animators en regisseurs, maar het heeft een ontnuchterende schaarste aan geweldige schrijvers, en dat komt voor een groot deel neer op de geïsoleerde feedbacklus van wat in wezen amateurschrijvers zijn met beperkte levenservaring die alleen maar voor elkaar schrijven.
Uiteraard is er een publiek voor dergelijk schrijven, maar dergelijke ambachtelijke beperkingen beperken ook de reikwijdte van zowel het potentiële publiek van een verhaal als de emotionele of thematische ambities ervan. Goed kunnen schrijven is niet alleen een hulpmiddel om je gedachten nauwkeuriger over te brengen – lezen en schrijven zijn eigenlijk de essentie van het denken zelf, de hulpmiddelen om je geest te verruimen en tot een beter begrip van jezelf en de wereld om je heen te komen
Diana laat Anne weten dat de afwezige Gilbert Blythe vandaag in de klas zal verschijnen
Blijkbaar is deze Gilbert een behoorlijk knappe kerel
Diana vertelt opgewonden hoe Gilbert alle meisjes plaagt en kwelt
‘Ik zou graag zien dat iemand mijn naam naast die van een jongen durft te schrijven.’ Anne roept ter plekke haar vijanden op
Oh, blijkbaar houdt Charlie Sloane van Anne
‘Ze vertelde haar moeder dat jij het slimste meisje van de college was! Dat is beter dan mooi zijn.” “Nee, dat is het niet! Ik ben liever mooi dan slim.” Oh mijn god Anna. Een groot deel van haar charme komt neer op het feit dat ze zich totaal niet bewust is van haar eigen talenten; Het is niet verwonderlijk dat alles wat uitzonderlijk aan haar is vanuit haar perspectief eigenlijk alledaags is, aangezien zij degene is die in haar eigen hoofd leeft. Dit perspectief wordt uiteraard verder bevestigd door Marilla, die de taal mist om Annes nieuwsgierigheid en verbeeldingskracht te prijzen, ook al zou ze daartoe geneigd zijn.
Gilbert wordt opgezet als een bijna parallel met Anne – eveneens behoorlijk clever, en eveneens uitgesloten van scholing vanwege familieomstandigheden, waardoor hij gedwongen wordt de achterstand in te halen wanneer hij maar kan.
Het is geen verrassing dat Anne de uitdaging graag aangaat
Goh, wat een vloeiende karakteranimatie als we onze veronderstelde Gilbert introduceren. Een groot deel van de moderne animatie is sterk afhankelijk van postproductie om een gevoel van affect te creëren dat de fundamentele beweging van personages niet kan bieden, maar hier hebben we zojuist de absolute foundation van een personage dat zich op een platte cel beweegt, waarbij zijn zelfvertrouwen en persoonlijkheid worden overgebracht. in de losse beweging van zijn benen springt de energieke aan boord van dit houten hek
Interessant is dat de onthulling van zijn gezicht gepaard gaat met een sierlijk kader, zoals de wijnstokken en bladeren die Anne omringen aan het einde van de opening van elke aflevering. Ik ben benieuwd wanneer deze development begon; het voelt als een voorloper van de soortgelijke verwaandheid die Ikuhara zou gebruiken in Revolutionary Woman Utena. Ik vraag me af of Dezaki soortgelijke trucs gebruikte
Gilbert geniet van zijn behendigheid en jeugd, hij plukt zelfverzekerd een appel uit de increase, rolt hem nonchalant langs zijn arm naar beneden en gooit hem dan naar voren om vervolgens vooruit te rennen en hem op te vangen. Een karakterrijke introductie die zijn gemakkelijke, op de grens van arrogante zelfvertrouwen overbrengt
Ik hou van Annes holle blik als de gehate Charlie naast hen komt lopen
Op college houden de jongens zich bezig met het traditionele tijdverdrijf: cricketracen
Gilbert maakt aanvankelijk geen flatterende present van zichzelf: hij speldt het meisje voor zijn paardenstaart huge aan haar bureau, waardoor haar hoofd naar achteren rukt als ze probeert haar take a look at ter sprake te brengen.
Nog meer geweldige personages die optreden terwijl Gilbert en Anne hun stille introducties houden, Gilbert Anne een samenzweerderige knipoog geeft, Anne reageert met een vleugje geschokt oordeel
“Het is geen goede manier om naar een vreemd meisje te knipogen!” Deze aflevering krijg je veel levenslessen van Anne
Er zijn zoveel leuke, onderscheidende particulars die wat kleur toevoegen aan de levens en interesses van deze kinderen. Terwijl een compositie die door het raam tuurt ons terugleidt naar het klaslokaal, zien we op de voorgrond een jongen een slak observeren, een kleine toevoeging die de nadruk legt op de dagelijkse sleur van college en de verschillende manieren waarop deze kinderen die tijd doorbrengen.
De rijkdom aan incidentele karakteranimatie van deze aflevering is over het algemeen indrukwekkend. Deze klaslokaalscènes voelen Miyazaki-achtig aan en barsten van kleine achtergrondanimaties in ambitieuze publieksscènes
Heeft veel te maken met Annes benadering van deze verveling: uitwijken terwijl ze uit het raam staart, zich voorstellen welke fantastische dingen er op het meer zouden kunnen gebeuren, een gezellig liedje dat in haar hoofd speelt. Ik stel me voor dat Anne, internet als ik, een behoorlijk aantal mensen tegenkomt die tegen haar zeggen dat ze moet stoppen met staren, zonder te beseffen dat ze daadwerkelijk aan het staren is. door waar haar ogen ook vallen, concentreerden haar hersenen zich in werkelijkheid op de dromen van haar geestesoog
Cherubijnen zweven vanuit het meer omhoog naar een kasteel in de wolken. Dit soort fantasieën zijn een prachtige manier om Takahata’s liefde voor magisch realisme, een van mijn eigen favoriete subgenres, te integreren. Ik heb de neiging om de voorkeur te geven aan magie die op mysterieuze wijze de marges van onze wereld bewoont boven magie die koud en gekwantificeerd is, in wezen slechts een wiskundige vergelijking
Gilbert houdt er niet van om genegeerd te worden. Hij trekt uiteindelijk aan haar staartje en noemt haar een wortel, waarop ze reageert met “Je bedoelt, haatdragende jongen!” De beledigingen van Anne gaan altijd naar de keel
Oh mijn god, ze slaat echt haar lei over zijn hoofd! Nog meer prachtige uitdrukkingen voor deze daad van rechtvaardige vergelding
Anne heeft er geen belang bij zichzelf uit te leggen, dus Gilbert komt zelfs naar voren om zijn fout toe te geven. Een bepalend facet van Annes persoonlijkheid hier – ze is altijd zeker van haar eigen gerechtigheid, tot het punt waarop ze vindt dat het onnodig en zelfs tijdverspilling is om zichzelf uit te leggen
Als zodanig bijt ze, in plaats van haar daden te rechtvaardigen, eenvoudigweg op haar lip en accepteert ze de straf. Haar manier om ‘haar eer te behouden’
De heer Phillips schrijft “Anne Shirley heeft een slecht humeur” op het bord, wat eerlijk gezegd moeilijk te beargumenteren is
Gilbert komt na de les weer boven om zich te verontschuldigen, maar Anne hoort er niets van. Behandel ze gemeen, houd ze scherp, Anne!
“Ik zal Gilbert Blythe nooit vergeven!” Ik hou van haar drama. Ze combineert de algemene kinderachtige veronderstelling van eindigheid in alle dingen met een woordenschat die rijk genoeg is om dergelijke uitspraken daadwerkelijk kracht bij te zetten, wat resulteert in uitspraken als ‘tot het einde van mijn dagen zal spinazie mijn meest gehate vijand zijn’.
“Er is een groot verschil tussen kraai genoemd worden en wortelen genoemd worden.” Anne weet zulke dingen
“Gilbert Blythe heeft mijn gevoelens ONDRAADELIJK gekwetst, Diana!” Ze is zo leuk
Zelfs de verteller kan niet anders dan glimlachen en zegt: “De dingen zouden zijn overgewaaid als er niet nog meer ondraaglijke pijn was geweest”
‘Maar als er dingen beginnen te gebeuren, is de kans groot dat ze doorgaan.’ Waar
De volgende dag gaan de kinderen naar het bos van meneer Bell om sparrengom te verzamelen
Omdat ze een bloemenkroon naar college draagt, veroordeelt meneer Phillips Anne om naast Gilbert te gaan zitten. Liefdevolle Diana reikte onmiddellijk naar Annes handen, alsof ze haar ervan wilde weerhouden meneer Phillips te beledigen
Anne accepteert geen enkele verontschuldiging! Gilbert biedt haar zelfs een lolly met de opdruk “You Are Candy” aan, die ze onder haar hiel verplettert
Anne voelt alles heel diep, wat een zegen en een vloek kan zijn. Ze waardeert de wonderen van de wereld om haar heen meer dan wie dan ook, maar ze voelt zich ook volkomen verslagen door elke waargenomen kleinigheid of onrechtvaardigheid.
Als zodanig is haar reactie op dit onrecht de verklaring dat ze NOOIT meer naar college zal gaan
‘Ik zou mezelf van ledemaat tot ledemaat laten verscheuren als het je iets zou opleveren. Maar ik kan dit niet doen.” Een goede samenvatting van Annes mentale proces
Ik hou van deze versie van Diana die wanhopig is over de keuze van Anne, waarbij Marilla simpelweg ‘onzin’ zegt. Het is nooit meer nodig geweest voor Marilla om haar melodramatische dochter op het rechte pad te brengen
“Ik zal zo goed mogelijk zijn en mijn mond houden als het enigszins mogelijk is!” Annes vage besef van haar eigen buitengewoon moeilijke aard is altijd een goede bron van humor. Wanneer je personages constant gerealiseerd zijn en rijk genoeg zijn in hun persoonlijkheden, heb je niet echt openlijke grappen nodig om komedie te creëren, je kunt het vinden in het natuurlijke samenspel van contrasterende persoonlijkheden, gehanteerd door mensen zonder zelfbewustzijn.
“Dhr. Phillips heeft de zaken met nogal hoge hand gedragen.” Marilla maakt aanvankelijk bezwaar, maar het is overduidelijk hoe volledig ze op dit second in Annes hoek zit
Marilla overlegt met Rachel Lynde, die het ermee eens is dat meneer Phillips op dit second gewoon Anne pest
Rachel geeft nog meer goed advies, waarbij ze suggereert dat Marilla Anne daadwerkelijk thuis laat blijven. Het staat buiten kijf dat Anne snel zal afkoelen, en dat ze bovendien de tijd zal missen om tijd door te brengen met al haar klasgenoten.
Anne wordt overweldigd door dankbaarheid en omhelst de ongemakkelijke Marilla. Altijd een van Anne’s beste stukjes
En klaar
Zo begint Anne haar uitdagende afwijzing van meneer Phillips en zijn zogenaamde college, terwijl ze lijdt onder alle slingers en pijlen van een buitensporig fortuin en toch standvastig blijft, niet bereid een compromis te sluiten met Phillips zelf of de gehate Gilbert. In deze aflevering was Anne op haar charmantst zelfvernietigend, waarbij ze het sterke gevoel van persoonlijke gerechtigheid en buitensporige emoties omarmde die haar zo vaak tot een genot maken, hier gericht in een verscheidenheid aan amusant destructieve richtingen. Anne is gedeeltelijk een geweldig karakter omdat haar sterke en zwakke punten hetzelfde zijn; ze is eigenzinnig en hartstochtelijk, internet zo gemakkelijk verleid door haar verheven verhalen als al haar handlangers. Ik ben benieuwd hoe haar rebellie uitpakt!
Dit artikel was boose mogelijk door lezersondersteuning. Bedankt allemaal voor alles wat jullie doen.
